Delikli Kart Okuyucular Bilişim Kalıntıları Olarak Soluyor

Klavyeler ve fareler standart hale gelmeden önce, bilgisayarlar dahiyane ama genellikle göz ardı edilen bir teknolojiye güveniyordu: delikli kart okuyucular. Bir zamanlar vazgeçilmez olan bu "verimlilik işçileri", şimdi bilişim tarihinde değerli kalıntılar olarak duruyor. Bu makale, delikli kart ekipmanlarının erken dönem bilgisayar kullanımındaki önemli rolünü, teknik evrimlerini ve kalıcı mirasını incelemektedir.

Delikli kart sistemleri iki ana bileşenden oluşuyordu:

• Kart Okuyucular: Kartlardaki fiziksel delikleri, bilgisayarların işleyebileceği elektronik sinyallere dönüştürerek, programlar ve veriler için birincil giriş yöntemi olarak hizmet ediyordu.
• Kart Zımbaları: Veri depolama ve geri çağırmayı mümkün kılarak, bilgisayar çıktılarının kalıcı kayıtlarını boş kartlara delikler açarak oluşturuyordu.

Erken sistemler genellikle bu işlevleri, insanlar ve makineler arasındaki kritik arayüz haline gelen tek bir ünitede birleştiriyordu.

Delikli kart teknolojisi, modern bilgisayarlardan önce gelir; 19. yüzyıl tekstil fabrikaları, dokuma desenlerini kontrol etmek için benzer sistemler kullanıyordu. Teknoloji, bilgisayarların doğuşuyla yeni bir amaca hizmet etti:

• Öncü Dönem (1940'lar): ENIAC ve IBM NORC gibi çığır açan makineler, bilimsel hesaplamalar için delikli kart sistemlerini benimsedi.
• Altın Çağ (1950'ler-70'ler): Delikli kart okuyucular, hem doğrudan bilgisayar çevre birimleri hem de çevrimdışı veri dönüştürme araçları olarak hizmet ederek her yerde bulunmaya başladı.
• Teknik Gelişmeler: Erken mekanik fırça sistemleri, hız ve doğruluğu önemli ölçüde artıran optik sensörlere yerini bıraktı.

Delikli kart sistemleri, zamanları için benzersiz avantajlar sunuyordu:

• Bilgisayar erişimi olmadan bireysel kart güncellemeleri
• Güvenilir çevrimdışı veri depolama
• Kanıtlanmış mekanik güvenilirlik

Ancak, önemli kısıtlamalar mevcuttu:

• Düşük veri yoğunluğu (tipik olarak kart başına 80 karakter)
• Fiziksel kırılganlık (neme ve bükülmeye karşı duyarlı)
• Gelişen teknolojilere kıyasla yavaş işleme

Performans, Dakikada Kart (CPM) cinsinden ölçülüyordu:

• Okuma Hızları: 150-2000 CPM arasında değişiyordu (örneğin, 1200 CPM = ~20 kart/saniye = ~1600 karakter/saniye)
• Zımbalama Hızları: Tipik olarak yaklaşık 300 CPM (~400 karakter/saniye)

İki ana tespit yöntemi ortaya çıktı:

• Mekanik Fırçalar: Kart deliklerinden elektrik devrelerini tamamladı
• Optik Sensörler: Deliklerden geçen ışığı algıladı

Zımbalama mekanizmaları, verileri temsil eden delikler oluşturmak için hassas mekanik aktüatörler kullandı.

Gelişmiş modeller ek yetenekler sundu:

• Yorumlama: Kartlara insan tarafından okunabilir metin yazdırdı (zımbalama hızını düşürdü)
• Doğrulama: Zımbalanmış kartları orijinal verilerle karşılaştırdı
• Veri Birleştirme: Mevcut kartlara bilgi ekledi
• Yığın Seçimi: Kartları birden fazla çıktı kutusuna otomatik olarak sıraladı

Ana üreticiler, farklı sistemler üretti:

• CDC: 405 okuyucu (1200/1600 CPM), 415 zımba (250 CPM)
• Documation: M serisi okuyucular (300-1000 CPM)
• IBM: 711 (150/250 CPM), 1402 (800 CPM), 2540 (1402'den türetilmiştir)

Karakter kodlamanın ötesinde, delikli kartlar ikili verileri depoladı:

• IBM 711: Her satır iki adet 36 bitlik kelimeyi temsil ediyordu
• "Sütun İkili" formatı: Üç sütun bir adet 36 bitlik kelimeyi depoladı
• IBM 1130 gibi sonraki sistemler tek sütunlu kodlama kullandı

Bu dönem, her olası deliğin zımbalandığı, makineleri sık sık tıkayan kırılgan, ağ benzeri desenler oluşturan "dantel kartlar" gibi benzersiz olgular üretti.

Delikli kart sistemleri, erken dönem bilgisayarlar ve kullanıcıları arasındaki hayati bağlantıyı oluşturdu. Bugün modası geçmiş olsa da, etkileri modern veri temsil kavramlarında devam ediyor ve bilişimin mekanik kökenlerinin bir hatırlatıcısı olarak hizmet ediyor.